Degene die in de zuilen van de iman gelooft, moet deze met zijn hart aanvaarden en met zijn mond openlijk uitspreken. Dus, degene die de fundamenten van het geloof met zijn hart aanvaardt en deze met zijn mond openlijk uitspreekt, is een gelovige. Als deze persoon zelfs een grote zonde begaat, wordt hij niet ongelovig. Want volgens de geleerden van Ehlus-sunnet wel-djemaat maakt de daad geen deel uit van het geloof (iman). Een moslim die een grote zonde begaat, doet dit niet uit ongeloof, maar omdat hij bezweken is aan zijn verlangens en door gehoor te geven aan zijn lusten.

Immers, beloningen voor het gehoorzamen van de geboden van Allah de Rechtvaardige, dus het uitvoeren van de aanbiddingen en het onthouden van zijn verboden, worden op deze wereld niet volledig gegeven. Dit omdat de wereld geen plaats van beloning en prijzen is, maar een plaats van dienst en beproeving. In dit opzicht stelt Allah de Rechtvaardige de ware beloningen voor aanbidding en dankbaarheid uit naar het hiernamaals.

De zondaar mag niet geloven dat de gepleegde zonde halal (toegestaan) is. Een persoon die een zonde als halal verklaart, zal zeker ongelovig worden. Bijvoorbeeld, indien iemand zal beweren dat rente niet haram is, kan hij niet meer als een gelovige beschouwd worden.

Hierbij moeten we het volgende ook niet vergeten: een zonde tast het hart aan en blijft hem net zolang verduisteren totdat het geloofslicht volledig is uitgedoofd. Elke zonde herbergt een weg die naar ongeloof leidt als die zonde niet snel middels berouw wordt opgeheven.

Bijvoorbeeld, op het moment dat iemand zich diep zou schamen voor de aanwezigheid van getuigen wanneer hij stiekem een beschamende zonde pleegt, dan zou hij het bestaan van engelen moeilijk kunnen verdragen. Diegene zou dan verlangen naar een kleine aanleiding waarmee hij hun bestaan kan ontkennen.

Of als iemand bijvoorbeeld niet snel toevlucht tot berouw neemt wanneer hij de helse dreigementen verneemt nadat hij een grote zonde heeft begaan die hem naar de hel zal leiden, dan zal hij met zijn hele ziel verlangen naar de afwezigheid van de hel. Vervolgens zal een kleine aanleiding en twijfel hem het lef geven om de hel te ontkennen.

Of als iemand bijvoorbeeld zijn gebeden nalaat en zijn verplichtingen niet vervult, hoewel diezelfde persoon zich al door een kleine berisping van zijn simpele taakgever wegens een kleine nalatigheid gekweld voelt, dan zal zijn laksheid ten aanzien van geboden, die herhaaldelijk door Allah (swt) worden bevolen, enorme onrust in hem opwekken. Door die onrust zal hij het volgende wensen en impliciet uiten: “Bestond die verplichtingen maar niet!” Vervolgens zal er door deze wens een neiging tot ontkenning ontwaken waaruit een blijk van vijandigheid jegens Allah is af te leiden. Zodra er een twijfel over het bestaan van Allah in zijn hart dringt, zal hij geneigd zijn om zich daaraan vast te klampen, alsof het een doorslaggevend bewijs is. Zodoende zal zich een grote poort naar verdoemenis voor hem openen.

Kortom: een persoon die moslim is, hoort zijn gebed te verrichten en volgens zijn geloof te handelen. Een persoon die niet praktiseert, wordt een zondaar. Een persoon die een zonde begaat, treedt niet uit het geloof. Indien hij echter deze zonde niet snel middels het tonen van berouw zal opheffen, kan hij zich op de weg bevinden die hem naar ongeloof leidt.